Bir Ülkenin İki Genci

Her iki çocuk birbirinden habersiz, aynı ülkede, farklı şehirlerde ve farklı iki hayatın içine doğdular. Ailelerinin doğdukları için çok sevindiği, erkek çocuklar olarak yaşama başladılar. Ailelerinin umuduydu onlar. Güzel günler göreceklerdi. Güzel günler yaşayacak ve yaşatacaklardı. Her ikisinin bu hayattan beklentileri de, hayalleri de farklıydı.

Ülkedeki aynı zaman dilimindeki yıllarda her iki küçük çocuk sokaklarda oyunlar oynadılar, mahalle aralarında maç yaptılar, kovalamaca, saklambaç ve o yıllarda erkek çocuklar hangi oyunları oynarsa, o oyunları oynayarak büyüdüler.

Yıllar geçmeye devam ediyor, ülkenin iklimi giderek değişiyordu. Aralarında sadece bir yaş vardı. Daha Türk Hafif Müziği denilen müzik yeni yeni yayılmaya başlamıştı. Belki her ikisi de lambalı radyolarından cumartesi geceleri yayınlanan Timur Selçuk’un ünlü bestesi “Ayrılanlar İçin” adlı şarkıyı dinleyerek ve kim bilir neler düşünerek bir nefes çektiler ellerindeki birinci sigarasından. Belki de bir türküde buluyorlardı kendilerini ya da horonda, ya da zeybekte… Aynı kütüphanelere giderek belki de aynı kitapları okudular ve okudukları okullarda tiyatroda oynadılar. Aile büyüklerine sezdirmeden içki de içtiler, kim bilir belki aynı şehirde oturup, aynı okullara gitselerdi aynı konulardan zevk alırlardı. Aynı kıza vurulup, onun için şiirler yazarlardı. İkisi de İstanbul Üniversitesine ama farklı fakültelere gittiler.

İki iyi arkadaş olabilirler miydi? Okudukları kitapları tartışırken zaman zaman birbirlerine karşı gelip, sonrasında gençliklerinin verdiği umursamazlık ve başı boşlukla kahkahalarını evrene saçarlar mıydı?

Hangi yemekleri severlerdi, kıt kanaat geçinilen öğrenci harçlıklarıyla öğrenci yemekhanesinde birlikte yemek alırken selamlaşırlar mıydı? Onların yemekhanelerinde de tavuk ve pilav çıktığında öğrenciler bayram ederler miydi? Bir porsiyon daha tatlı isteyip alabilirler miydi ya da akılları hep o yiyemedikleri tatlılarda mı kalırdı? Ya aynı otobüste, aynı yurda veya öğrenci evine gidip gelmişlikleri var mıydı?

Hiç boğaza gittiler mi arkadaşları ile birlikte? İnce belli bardaktan çaylarını yudumlarken Emirgan Çınaraltı kahvesinde rüzgar o ikisinin de saçlarını alıp savurmuş muydu? Belki de Emirgan’da değil de Beyazıt’taki çınarın altında arada bir oturmuşlukları vardı birlikte birbirlerinin hiç farkına varmadan. Birbirlerine hiç değmeden bir yaşam sürdürdüler.

Her ikisi de liderlik yolunda ilerlediler belki de. Biri okulda konuşmalarda, arkadaşlarının arasında giderek öne çıkarken, diğeri laboratuvardan hiç çıkmadan yenilikleri bulmak ve bilimde ilerlemek peşindeydi.

Kim bilir belki de aynı yıl, bu iki gençten biri okulundan birincilikle mezun olurken, diğerinin o yıl okuluyla ilişiği kesildi. Biri bilim adamı olma yolunda hızla ilerlerken, diğeri aktivist olarak adını duyurmaya başladı.

Onlar dijital dünyayla hiç tanışmadılar. Cep telefonları, bilgisayarları, tabletleri, e-posta adresleri, takipçileri, sosyal medyaları hiç olmadı. Belki renkli fotoğrafları bile yoktu. O yıllarda üzerlerine giydikleri parkaları vardı ve postalları. Ama her ikisinin de zeka fışkıran, pırıl pırıl şimşek bakışlı gözleri, umutları, idealleri, hırsları, hedefleri, ülkeleri için istedikleri vardı.

Her iki genç te hayatın kendileri için çizdiği yolda ilerlemeye devam ederlerken birinin yolu beklenmedik bir şekilde yarıda kaldı. Bitirdiler onun yolunu… Hep düşünmüşümdür, yolu yarıda kalan bu genç, yaşlanmayı başarabilseydi hayat çizgisi nasıl olurdu diye…

Diğeri yoluna devam etti. Başarıları peş peşe geldi ve ülkesine büyük onur kazandırdı.

Bu ülkenin güzel insanları, yolu yarıda kalan genci hiç unutmadı… Her geçen yıl daha büyük kalabalıklar tarafından sevilmeye, anılmaya, adına şiirler, şarkılar yazılmaya başlandı.

Bugünlere geldiğimizde, her iki gencimiz de çok sevildiler ve yolu yarıda kalan da, başarıdan başarıya koşan da artık ülkenin tarihinde iz bırakmış insanların arasına girdiler…