Metrobüs Manzaraları

Metrobuse Edirnekapi sehitlikten gecerek biniyorum. Her gun binlerce insan acele acele yuruyerek, kosturarak oradan geciyor. Kimse etrafina bakmiyor, hic birimiz orada yatan can’ larimizin farkinda bile degiliz. Sehit dustuklerinde, cenazeleri kalkarken icimiz ciz etti, elde bayrak yuruduk, bagirdik, ofkemizi duyurmaya calistik. Peki ya sonra???

Herkes isine gucune dondu, aileler acilariyla basbasa kaldi, her gun oradan gecenlerin bile dua etmek akillarindan gecmedi. Bugun bende onlardan biri olarak bugun sehitligin icinden gecerken, taslarin uzerinde yazilan isimlere ilisti gozum. Bir an irkildim… Aksamustu yine donerken, baktim aksam gunesi orayi aydinlatiyor, bir huzur var orada. Pek cok kisi gelip gecse dahi, sehitler sessizlige davet ediyorlar sanki bizi…

Etrafimiza bakmaliyiz, baktigimizi gormeliyiz, hissetmeliyiz onlari, genclerimizi, bizim icin “Vatan sag olsun” diyerek olume gidenleri, yarali kurtulan, genc yasta yarim kalan gazilerimizi…

Bu kadarini, en azindan onlari hatirlamayi ve dualarimizi eksik etmemeyi borcluyuz onlara…