Son Cüret - Yılmaz Özdil

Yeni kitabımla da dün akşam vedalaştım.

Yılmaz Özdil'in akıcı üslubuyla son yazdığı kitabı Son Cüret bazen üzülerek, bazen içim sızlayarak, bazen o insanlarla kıvanç duyarak bitti.

Çok uzun zaman değil, benim dedemin yaşadığı yıllarda yaşamış olan Atatürk ve Silah Arkadaşlarının milletle birlikte yarattıkları mucizeyi an be an sanki ben de yaşadım. Doğrusunu söylemek gerekirse, savaşta yakılan köyler, kasabalar, insanlarımıza yapılan işkencelerin olduğu sayfalarda keşke bunlar hiç yaşanmasaydı diyerek nefesimi tutarak okudum.

Sanırım şubat ayıydı, Sirkeci'de İş Bankası'nın binasında sergilenen Cumhuriyet mücadelesini anlattıkları sergide de çok etkilenmiştim. Hele ki bazı canlandırmalar o kadar gerçekti ki... Ülkemin üzerine saldıran emperyalist devletler ve Kurtuluş Savaşı... Sahne sahne, isim isim, cephe cephe anlatılıyordu. O sergide gözlerimle gördüklerimi kitapta da sayfa sayfa okudum. O kadar güzel hazırlanmış bir sergiydi ki... Sanırım haziran ayına kadar da devam etti. Keşke herkesin görebilmesi mümkün olabilseydi. Orada adı geçen kahraman kadınlarımızı neredeyse bir kaçı dışında hiç tanımadığımı fark ederek nasıl da üzülmüştüm. Daha sonrasında, onlar için bir öykü yazmış ve sitemde yayınlamıştım. Bu kitabı çok fazla anlatmaya gerek yok. O kadar bizden ve o kadar bizimki...

Sadece son cümlesi bile sanırım sizleri okumaya teşvik edecektir:

Yorgundu.

Yemek getirdiler, yemedi.

Sigara çıkardı.

Kahve istedi.

"Biliyor musun İsmet" dedi...

"Bir rüya görmüş gibiyim."

Teşekkürler bütün o zaferleri ve bağımsızlığımızı bize armağan eden sevgili Mustafa Kemal Atatürk, teşekkürler değerli silah arkadaşları, teşekkürler şehitlerimiz, gazilerimiz, dedelerimiz, ninelerimiz, kadınlarımız, erkeklerimiz, çocuklarımız kısaca kendini bağımsızlık savaşına adayan nesil...

Ve bütün bunları bize satır satır anlatan Yılmaz Özdil size de teşekkürler...